در این یکی دو روزه، که انگار کمی منتظر بوده ام و حاصل هم البته، هیچ بوده است، چیزهایی نوشته ام که دوباره نخواندم شان . اگر کمی از دیگر نوشته هایم سردرگم تر بود، عذر مرا بپذیرید . با این توضیح اضافه که بیش از یک پست خواهند شد، آن ها را می نویسم :

سلام .

خسته شده ام از این همه نوشتن که : « میشه دیدت؟ » . الآن نشسته ام باز هم در سر کلاس . باز هم حرف است و درس انگار . من اما این جا نیستم . اضطرابی وجودم را فرا گرفته است . تنم سرد است . دیده ای عرق سرد را بر پیشانیت ؟ یخ زدن محض را می گویم ...

نگرانم . در این سرمایی که اکنون مرا، « تو» را، هر دوی ما را در خود فرا گرفته، فرو برده و ما را یخ زده، دور از یک دیگر، رها از هم و همه، خالی دستانم از دست قشنگ و سبز « تو»، منجمد شده ام و منجمد شده ای و ... هیچ .

خسته شده ام از نوشتن درد . از سرودن درد . از گفتن درد . خسته ام از این که درد مرا می بینی یا نه ؟ هوای دیگری می خواهم . شوری دیگر . « تو» را به انتظار نشسته ام .

مزخرف می گویم . خوب می دانم که مزخرف می گویم . خوب می دانم که نمی دانی و نمی دانم که چه می گویم . خوب می دانم که حرفم، که حرف هم نیست شاید، قابل فهم نیست .

دوست دارم پایان یابم . تمام شوم . گفتم که خسته شده ام . از این بودن های نابود خسته شده ام . گفتم که دلم هوای دیگری می خواهد . دوست دارم روزی دیگر را از فردای شبی با « تو» آغاز کنم . دوست دارم چشمانم را زیبایی چشمانت مسحور خود سازد و دستانم را گرمای دستانت به آغوش کشد .

باور نکردنی است این عطش عشق . آن قدر باور نکردنی است که به قلم نیاوردنی و به زبان نگفتنی است و درست این است که « تو» هم باورت نمی شود و این باور نکردن « تو» گاه مرا هم به شک فرو می برد . گفته بودم به خواب و خلسه فرو می برد .

آن قدر مرا باور نمی کنی که مرا چاره ای نیست که لابد در « تو» نقصی نیست و هر چه هست از من است . که لابد عشق من چنان نبوده که « تو» باورش کنی و این سخت دردناک است . دردناک است که روزها و شب ها و تمام لحظه ها را با یاد کسی گره بزنی که تو را به یاد نکردنش سخت می نوازد .

و من عهد بسته بودم که آمدن « تو» را به انتظار بنشینم و این چه سخت عهدی است . باید سرکوب کنم و سکوت . هوا گرم است و من در این گرما، سخت می لرزم . گویی دارم می شکنم و در خود فرو می ریزم . عجیب حالتی است . چشمانم نمی بیند و گوش هایم نمی شنوند . تنها این دست راستم است که قلم را به دست گرفته و آن را می رقصاند ... و هیچ .

 نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در سه شنبه 87/4/25 و ساعت 1:6 صبح | نظرات دیگران()